Katarzyna Kostaniak

 

pon, 10:50-11:35 i 12:45-13:30

Wt. 8:00-9:40 i 10:50-15:20

Śr. 12:45-14:30

Czw. 11:45-12:30

Pt. 8:55-9:40 i 11:45-12:30

Adresatami naszych podziękowań za wsparcie i pomoc finansową są:

Pani Małgorzata Olejniczak
za dostarczenie farb do malowania płotu szkoły
 
Firma Kal-Invest
za sponsorowanie prezentów świątecznych
 
Pani Agnieszka Dolata
za pomoc przy organizacji Święta Pieczonego Ziemniaka

POLECAMY LEKTURĘ:

Puls Gminy Dopiewo
Miesięcznik i portal

Nasz Głos Poznański
Dwutygodnik i portal

Czas Dopiewa
Miesięcznik
i oficjalny portal gminy

Samorząd uczniowski Szkoła podstawowa im. Astrid Lindgren w Dąbrowie


Plan pracy samorządu uczniowskiego
 
 
 







Przewodnicząca: Zdzisława Nowicka 4c
Zastępca: Aleksandra Buczkowska 4b,
Zastępca: Dominika Ganclarska 2b,
Skarbnik: Magdalena Szkaradkiewicz 6a,
Protokolant: Izabela  Kleczkowska 5c,
Członek: Hanna Suchodolska 1d,
Członek: Agnieszka Danielewska 6b.

Astrid Anna Emilia Ericsson urodziła się 14 listopada 1907 r. w Vimmerby (region Kalmar, Smalandia, południowo-wschodnia Szwecja), jako drugie z czwórki dzieci rolnika. Jej rodzeństwem byli: Gunar, Stina, Ingegerd.

Kiedy miała trzynaście lat, jedno z jej wypracowań szkolnych – Życie w naszym gospodarstwie okazało się na tyle dobre, że zostało opublikowane w miejscowej gazecie.

Jako nastolatka tworzyła z grupą koleżanek z klasy zgraną paczkę dowcipniś. Stroiły żarty z nauczycieli i mieszkańców Vimmerby. Na Astrid i jej koleżanki wciąż spływały skargi do dyrektora szkoły. Kończyło się to wpisywaniem uwag do dzienniczka, którymi rodzice nie byli zachwyceni.

Kiedy miała siedemnaście lat, jako pierwsza w swoim mieście obcięła włosy na krótko, na modną pod koniec lat dwudziestych XX wieku fryzurę zwaną garsonką. W owym okresie była to rzecz nie do pomyślenia w przypadku dziewcząt, zwłaszcza na prowincji. Ludzie podchodzili na ulicy i prosili, żeby zdjęła kapelusz, bo chcieli zobaczyć fryzurę na własne oczy.

Łobuzerskie kawały i żarty Astrid lubiła również sprawić swoim koleżankom i kolegom z pracy, gdy jako dziewiętnastolatka podjęła pracę sekretarki w biurze.

W czasie drugiej wojny światowej pracowała w jednym z oddziałów służby wywiadowczej. Zajmowała się cenzurą listów. Łamanie tajemnicy korespondencji nie było legalne, praca ta była więc na tyle tajna, że autorka obawiała się o niej wspominać nawet w prowadzonym wówczas dzienniku.

na podstawie opracowania Krzysztofa Stelmarczyka i Artura Maszoty
/http://booklips.pl/zestawienia/13-rzeczy-ktorych-mogliscie-nie-wiedziec-o-astrid-lindgren/

 

Rok 1944. Sztokholm. Siedziba wydawnictwa Rabén&Sjögren. Kilku redaktorów i pisarzy wyłania zwycięzcę konkursu literackiego na powieść. Być może ostatniego w historii tej oficyny, bo grozi jej bankructwo. Na wielkim stole leży kilkaset nadesłanych maszynopisów. Nagrodą ma być wydanie książki.
Jury wybiera dwie powieści, jedna z nich to Zwierzenia Britt-Mari, debiutancka powieść 37-letniej Astrid Lidngren.

Kilkanaście tygodni wcześniej Astrid wracając z pracy, skręciła kostkę. Była unieruchomiona i zaczęła spisywać swoje historie z wyobraźni. Najpierw Zwierzenia Britt-Mari, później losy Pippi Pończoszanki (Langstrumpf), bohaterki, którą wymyśliła dla chorującej na zapalenie płuc córki.

Zwierzenia Britt-Mari szybko okazały się sukcesem i uchroniły Rabén&Sjögren od bankructwa. Zachęcona powodzeniem debiutanckiej książki Lindgren wysłała maszynopis Pippi do Bonniera, innego, bardziej wówczas liczącego się wydawcy. Szef wydawnictwa Bonnier był oburzony książką, uznał ją za propagującą niemoralne zachowania wśród młodzieży i stanowczo odmówił publikacji.
Dopiero po wielu latach przyznał, że był to największy błąd w jego karierze. Pippi natychmiast przyjęto do druku w wydawnictwie Rabén&Sjögren. A jego właściciel już wkrótce miał błogosławić chwilę, w której po raz pierwszy przeczytał nazwisko Astrid Lindgren.

Pippi od razu zyskała popularność nie tylko w Szwecji. I choć rozpętała się wokół niej dyskusja pedagogiczna (nie brakowało oburzonych głosów), prawa do tłumaczeń zaczęli kupować wydawcy z całego świata. Sukces filmu nakręconego na podstawie książki jeszcze bardziej spopularyzował nazwisko Astrid Lindgren.
Od tej pory wszystkie jej książki (napisała ich 34) stawały się szybko międzynarodowymi przebojami. Do dziś sprzedano ich blisko dwieście milionów egzemplarzy. Ktoś obliczył, że ułożone jedna obok drugiej trzykrotnie opasałyby ziemię na równiku. Ktoś inny, że dałoby się z nich ułożyć 175 stosów wysokości wieży Eiffla.

Do ostatnich chwil Astrid z zaangażowaniem włączała się w akcje społeczne, jak choćby tę w obronie praw zwierząt. Miała 80 lat, gdy wymogła na ówczesnym premierze Szwecji Ingvarze Carlssonie uchwalenie ustawy wymuszającej na producentach żywności lepsze traktowanie zwierząt (nazywano je później Lex Lindgren). Za to niezbyt poważnie traktowała składane jej z różnych okazji hołdy. Gdy kolejnej szkole gdzieś w świecie nadawano jej imię, machała ze zniecierpliwieniem ręką. Kiedy Rosjanie nazwali jej imieniem nowo odkrytą asteroidę numer 3204, śmiała się: Od tej chwili możecie o mnie mówić Asteroida Lindgren.

Kiedy jako 90-latka została wybrana w Szwecji na Człowieka Roku, odbierając stosowną statuetkę, w obecności rodziny królewskiej wypaliła: Przyznajecie tę nagrodę osobie bardzo starej, na wpół ślepej i całkowicie postrzelonej. Powinniście uważać, żeby to się nie rozniosło!.

Odeszła 28 stycznia 2002 r. w Sztokholmie, w ciszy, dyskretnie, podczas snu, w wieku 94 lat. W imponującym kondukcie z udziałem ponad stu tysięcy osób, w tym premiera Szwecji, rodziny królewskiej, ministrów i ambasadorów, wzrok wszystkich przykuwała mała dziewczynka z warkoczykami prowadząca za trumną białego konia. Takie było ostatnie życzenie Astrid Lindgren.

na podstawie opracowania Anny Jasińskiej
/http://ciekawostki-abc-rodziny.pl/news-zycie-i-kariera-astrid-lindgren,nId,1887484/

Wikipedia o Astrid Lindgren.

(3204) Lindgren (1978 RH) – planetoida z pasa głównego asteroid okrążająca Słońce w ciągu 5,63 lat w średniej odległości 3,16 j.a. Odkryta 1 września 1978 roku.

Oficjalna strona Astrid Lindgren.


 


Wizja Szkoły

Chcemy, aby każdy uczeń w naszej szkole:

  • był bezpieczny i szczęśliwy,
  • wszechstronnie się rozwijał,
  • twórczo podchodził do nauki i działania w życiu,
  • kształcił zmysł wartości – sprawiedliwie oceniał postępowanie swoje i innych,
  • znalazł swoje miejsce w przemianach współczesnego świata,
  • cenił i szanował dziedzictwo kultury wytworzone przez przeszłe pokolenia.

Misja Szkoły
  1. Uczymy prawdy.
  2. Kształtujemy piękno.
  3. Wychowujemy do twórczego działania w dalszym życiu.
  4. Działamy po to, aby:
    a) nasi uczniowie rozwinęli swoje umiejętności i postawy w aspekcie: intelektualnym, duchowym, społecznym, emocjonalnym i fizycznym,
    b) ich rodzice darzyli nas zaufaniem i aktywnie wspierali nasze działania,
    c) nauczyciele mieli pełną satysfakcję z wykonywanej pracy,
    d) Szkoła cieszyła się uznaniem środowiska.

Tutoring
  • Proces zindywidualizowanej edukacji, nakierowany na integralny – obejmujący wiedzę, umiejętności i postawy – rozwój podopiecznego.
  • Istotą tutoringu są indywidualne spotkania, w trakcie których w atmosferze dialogu, tzn. szacunku i zaufania, tutor pomaga uczniowi poszukiwać własnej drogi do wiedzy, tożsamości oraz wielopłaszczyznowego rozwoju.

Tu damy sobie coś o szkołach...

Jaki zawód wybrać ??? Ot jest pytanie...

i bla bla bla

 

1893 roku w Dąbrowie otwarto jednoklasową szkołę katolicką. Trzy dni w tygodniu, po dwie godziny uczono języka polskiego. Nauka religii odbywała się w języku polskim, a pozostałe przedmioty wykładano w języku niemieckim. Pierwszym nauczycielem był pan Łykowski.

Od 1908 roku w szkole pracowało dwóch nauczycieli. W 1910 do istniejącego parterowego budynku dobudowano piętrowy o dwóch izbach lekcyjnych. Ówcześni nauczyciele MoskosiewiczKondrad uczyli wszystkich przedmiotów w języku niemieckim. W 1918 roku prace w tutejszej szkole rozpoczęli pan Sopata z małżonką. Od roku 1935 aż do wybuchu drugiej wojny światowej pracowali w niej państwo Gertruda i Antoni Stankiewiczowie.

W pierwszych latach okupacji pan Stankiewicz został aresztowany. Po kilkumiesięcznym pobycie w więzieniu wrócił do domu. Zmarł w 1945 roku. W latach 1939-43 w budynku szkolnym stacjonowało wojsko niemieckie. W roku szkolnym 1943/44 do tutejszej szkoły uczęszczały polskie dzieci z Dąbrowy, Dąbrówki, Palędzia i Zakrzewa. Nauczycielką była Niemka. Dzieci niemieckie chodziły do szkoły w Zakrzewie.

Po sześcioletniej przerwie szkoła ponownie otworzyła swoje podwoje. Było to we wtorek 6 marca 1945 roku. Zapisało się do niej 100 dzieci. Kierownictwo szkoły objęli państwo Gertruda i Jan Piątkowie. 20 stycznia 1945 roku państwo Piątkowie zostali przeniesieni do nowo zorganizowanej szkoły zbiorczej w Dąbrówce, a na ich miejsce do tutejszej szkoły przydzielono państwa Amelię i Mariana Szczygłów. Od 1 września 1959 roku obowiązki kierownika i nauczyciela Szkoły Podstawowej w Dąbrowie objął pan Zygmunt Górski.
W roku szkolnym 1969/70 szkoła w Dąbrowie zmieniła stopień organizacyjny. Stanowisko kierownika objął pan Jacek Sikorski, a nauczycielką została jego żona, pani Wanda Sikorska.

W latach 1976 – 1986 szkoła w Dąbrowie nie funkcjonowała.
Po 10 latach przerwy, w roku szkolnym 1986-87, rozpoczął swoja działalność punkt filialny Szkoły Podstawowej w Dąbrówce. Kierownikiem został pan Władysław Tarachowicz,
a nauczycielami: pani Hanna Tarachowicz i pani Anna Wawryca. Wkrótce szkoła ponownie stała się samodzielną placówką i jako taka funkcjonuje do dziś.

W latach 1993-2000 stanowisko dyrektora piastował mgr Tomasz Kąkolewski, w latach 2000-2005 mgr Maciej Wyrwa, w latach 2005-2009 mgr Jadwiga Skop, a od 1 września 2009 roku miłościwie nam panująca mgr Elżbieta Zapłata-Szwedziak.

Od 2002 roku Szkoła ma patronkę. Jest nią szwedzka autorka książek dla dzieci Astrid Lindgren.

 

 

Tu o egzaminie

Zasady rekrutacji

12345